Heb je dat ook wel eens? Zo'n dag dat je geen zin hebt om eruit te aan, maar dat je na lang uitstellen uiteindelijk toch maar besluit om de boodschappen in huis te halen die je vandaag toch echt wel nodig hebt?

En dat je stemming dan ineens helemaal omslaat door een onverwachte gebeurtenis?

Zo'n dag had ik vandaag, subhanallah. Niet een, maar zelfs twee van die korte gebeurtenissen achter elkaar. Eerst bij de kassa en vervolgens bij het terugzetten van mijn boodschappenwagentje. Twee keer dezelfde vraag. En twee keer gevolgd door een ontzettend leuk gesprek met twee ontzettend lieve mensen.

"Mag ik u wat vragen?"

Zo begonnen ze allebei, los van elkaar.

Nou, op zo'n moment voel ik de volgende vraag vaak al wel aankomen, niet helemaal zeker van wat er verder komen gaat. En of ik de verwachte vraag wel binnen de minuut naar tevredenheid van mijzelf zou kunnen beantwoorden...

"Natuurlijk, gaat uw gang!" nodigde ik eerst de kassière en 10 minuten later de oude man bij de boodschapenwagentjes uit.

De mevrouw achter de kassa zei, na even aarzelen: "Bent u van geboorte moslim, of bent u moslim geworden?" Nadat ik haar verteld had hoe het zit, legde ik haar ook nog even uit dat volgens de islam iedereen als moslim geboren wordt en dat het zijn ouders zijn die hem vervolgens het geloof bijbrengen waarin hij wordt opgevoed.

"Dat zal wel niet meevallen," zei de dame in kwestie. Net toen ik wilde antwoorden dat het allemaal best meeviel en dat ik helemaal tevreden ben met mijn keuze, zei ze: "Ik bedoel, met al die negatieve beeldvorming over de islam en zo. Knap hoor, dat je dan toch gewoon gaat voor waar je in gelooft!"

We hadden geluk dat zich geen andere klanten meldden in mijn rij, dus ze begon mij te vertellen dat ze tot een 'heel streng kerkgenootschap' behoorde. Ze trok er een gezicht bij alsof ze er niet helemaal blij mee was, dus ik kon mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. "Tja," zei ze, "Ik ben het echt niet met alles eens hoor. Maar zoals u ziet ben ik wel erg geïnteresseerd in religie. Ik zou graag wat meer willen weten over wat u beweegt!"

Ondanks dat de nieuwsgierige blikken van klanten bij de naburige kassa's me het gevoel gaven dat we nogal 'bespied' werden, zei ik tegen de aardige mevrouw: "Ik kan u mijn kaartje wel geven hoor! Dan praten we toch gewoon op een ander moment verder!"

De mevrouw boog zich samenzweerderig naar mij toe en fluisterde: "Ja, maar dat moet dan wel heel stiekem hoor!" Ik vroeg me af of het in het beleid van de supermarkt zou staan dat personeel geen visitekaartjes van klanten mocht aannemen. Maar nee. Ze zei: "Als mijn kerk erachter komt dat ik met u gepraat heb dan zwaait er wat!" Niet helemaal zeker of ze nu echt serieus was of niet namen we afscheid. "Tot gauw dan he!" zei ik met een knipoog, "En nee, ik spaar geen koopzegels, dankuwel!"

Nog geen twee minuten later passeerde ik een oudere man die blijkbaar buiten stond te wachten tot zijn vrouw klaar was met boodschappen doen. Terwijl ik mijn karretje wegzette, stelde hij dezelfde vraag als de kassière:

"Mag ik u wat vragen?" "Natuurlijk meneer, gaat uw gang."

"Bent u nou non of bent u een moslima?"

"Ik ben moslim, meneer," antwoordde ik, ietwat geamuseerd, maar vooral ook verrast dat hij mij gewoon vroeg wat hij op het hart had.

"Ja sorry hoor," zei de aardige meneer. "Ik kon het niet zo goed zien. Het lijkt zo op elkaar." Ik beaamde dat ik me de verwarring kon voorstellen, zeker vanuit zijn beleving dat een hoofddoek en een wit gezicht mogelijk een vrij uitzonderlijke combi is.   

"Ja, ik ben namelijk katholiek en ik bezoek regelmatig allerlei kloosters. Ik geniet van de stiltes tijdens de retraîtes daar." "O wat leuk!" zei ik, "Ik heb ook een tante die in het klooster zit!" "Oja?", vroeg de man nieuwsgierig, "In welk klooster zit ze dan?"

En zo kwamen er verschillende kloosters aan bod die zowel bij de meneer als bij mij bekend waren. Zo kwam van het een het ander en bespraken we de toestand in de wereld in vogelvlucht, waarbij we min of meer dezelfde zorgen deelden. Inmiddels was zijn vrouw al met de boodschappen teruggekeerd en was ze bezig deze in haar fietstassen te laden.

"Sorry hoor, ik moet haar gaan helpen, ze is niet zo goed ter been. Het was leuk om u gesproken te hebben!"

Na het echtpaar begroet te hebben stapte ik met een heel ander gevoel de auto in dan dat ik eruit was gekomen.

Alhamdulillah, wat heerlijk om dit soort 'gewone' gesprekken met mensen te hebben. Mensen die oprecht geïnteresseerd zijn en vragen stellen. Onbevooroordeeld en nieuwsgierig naar de ander.

Als we toch gewoon eens wat vaker dit soort gesprekken met elkaar zouden voeren. Hoe anders zou de maatschappij er dan uitzien?

En nee... even voor de duidelijkheid: dit ben ik niet op de foto.  Maar ik moest toch iets vinden wat een beetje bij het verhaal pastte. :)

#islam_wise #islamitischonderwijs #islamitischeopvoeding #tarbiya